انسان بالفطره و بالوجدان می داند که باید از اموری اجتناب نماید، فی المثل می داند که باید از بوی بد، غذای بد مزّه، صداهای ناهنجار و امثال آن، دوری کند، زیرا ضرر آنرا نسبت به خود فهمیده است. بنابراین انسان عاقل، با امری که آنرا مُضرّ تشخیص دهد، مخالفت می کند و آنرا خبیث و ناپاک و شایسته اجتناب می داند. دوری از عواملی که موجب ناپاکی نفس انسان می شوند، بهترین راه برای تهذیب و تزکیه نفس است. دور شدن از این عوامل یک نوع مراقبه و مجاهده درونی است تا آنکه نفس انسان به بدی ها و زشتی ها و خباثت ها، میل نکرده بلکه عدم تمایل نشان دهد، که اگر انسان از این عوامل ظاهری و باطنی، إعراض نماید و تنفّر نشان دهد، از انحراف مصون خواهد بود.
درباره این سایت